Emotionele rollercoaster met bestemming Belgie

Hallo!

Het is een hele tijd geleden dat ik hier nog iets heb neergeschreven, welgeteld een 6tal maanden, sinds ik op het zuideiland ben aangekomen.
Mijn excuses om jullie niet te updaten, maar bekijk het als iets goeds dat ik me met andere dingen heb bezig gehouden :-).

Nu ben ik net uit Nieuw-Zeeland vertrokken en voor ik op 8 juli terug thuis ben dacht ik toch om een korte update te geven van wat ik hier nog allemaal heb uitgestoken (en om al de tijd in transit tussen de vluchten te overbruggen ;-)).

Toen ik in januari aankwam op het zuideiland ben ik beginnen rondreizen met Bonnie. Ik had me aangemeld bij couchsurfing en ik volgde een forum Rideshare.
Ik wilde immers op het zuideiland rondreizen maar liever niet alles alleen doen dus ik hoopte om iemand te vinden die mij wou vergezellen en mij ook wat kon helpen met het betalen van de benzine.
Toen Bonnie postte dat ze graag wou rondreizen op het zuideiland, maar het liefst van al in de natuur vertoeft en wandelingen wilt maken dacht ik, perfect, dat is wat ik ook wil doen.
Zo geschiedde dus, dat ik Bonnie ontmoette in Picton. We verbleven daar enkele dagen en hadden een leuke vriendengroep in de hostel. We hebben ook de Queen Charlotte Track gewandeld, als eerste wandeling hadden we er direct een stevige aan, 75 km in 3 dagen.
Nadien vertrokken we op onze reis richting het zuiden, we kampeerden in een tentje op weg langs de westkust. e kwamen aan in het zuiden van nieuw-zeeland waar we Dan ontmoetten, een van Bonnie's vrienden van een vroegere job.

De hostel crew

Met zijn drieen gingen we daar in het zuiden wat rondtrekken. Zo hebben we de Routeburn gedaan met als vervolg de Greenstone Track (4 dagen in de natuur), een supermooie wandeling van 4 dagen. We waren niet altijd evengoed in plannen dus een van de campsites was al volboekt met als gevolg dat we een van de dagen 32 km wandelden, op en neer.
Maar dat hoort er allemaal bij :-). Die ongerepte natuur hier, dat is wat het zo ongelofelijk mooi maakt.

Bonnie, ik en Dan op de Routeburn track 

In het zuiden deed ik nog een andere wandeling met Bonnie en Dan, de Kepler track. Ook hier was onze planning weer niet schitterend dus hadden we een zeer drukke dag, maar wauw wat was dat het waard.
Perfect weer, en een hele alpiene sectie met zichten die onbeschrijflijk waren.

Terwijl we daar in het zuiden waren ontmoette ik Aga en Noach, twee vrienden waarmee ik nog gewerkt had in het skigebied. Zij werkten op de Milford Track, een superberoemde wandeling daar. Het is heel moeilijk om die wandeling te doen, want mensen boeken die maanden op voorhand.
Maar doordat ik hen kende kon ik het toch nog doen, dus last-minute vertrok ik op de milford track, naar het midden van de fiorden in Nieuw-Zeeland.
Ik kon niet de gehele wandeling doen, maar toch het meeste en wauw, wat een fantastische ervaring, zo verschillend van al het ander dat ik al gezien heb.

Aga en Noach bezoeken, die werken op de Milford Track 

De Milford Track - wereldberoemd 

Na het rondreizen op het zuideiland en het wandelen was het tijd voor mij om terug naar het noorden van het zuideiland te reizen. Ik ging vrijwilligerswerk doen voor DOC (Department of Conservation) op een van de eilanden in de Marlborough sounds.
Maud island, een bird sanctuary, kan enkel maar bereikt worden door vrijwilligerswerk en 6 toeristentrips per jaar. Zeer exclusief dus. Het was geweldig om daar te kunnen meewerken aan het behoud van de natuur hier.
Ze hebben op dat eiland bedreigde vogels en insecten. Muizen zijn een bedreiging voor de insecten, en ook omdat ze niet oorspronkelijk van nieuw zeeland zijn. DOC doet gifdrops in de winter voor muizen en ander ongedierte, dus een van onze taken was om te monitoren hoeveel muizen er eigenlijk waren.
We gingen naar de top van het eiland en wandelden door het midden van het bos naar beneden, we waren met 3, een andere vrijwilliger, en een ranger. We hadden elk muizenvallen en pindanootboter. Elke 20 m moesten we een val zetten.
De volgende drie dagen deden we ieders ons traject terug en keken we of er een muis in onze val zat, indien dat het geval was moesten we ze wegdoen en een gpspunt nemen.
Toen ze ontdekten dat ik geografie deed en dus kaartjes kon maken hadden ze nog een andere leuke opdracht. Er was een bedreigde plant die ze terug in kaart moesten brengen. In 2005 hadden ze de plaatsen van die plant opgemeten, en nu moesten wij gaan kijken of er uitbreiding is geweest van die plant.
Op weg met de GPS dus opnieuw, iets wat ik graag doe. Op sommige plaatsen was er een toename en op sommige plaatsen was er jammer genoeg geen plant te bekennen. Andere werkzaamheden waren werken op de wandelpaden. 's Avonds hadden we altijd leuke gesprekken met de rangers en het was in het midden van de zomer ook, dus op een verlaten eiland zijn was zalig, samen met Tiffany, de andere vrijwilligster van Frankrijk ging ik elke dag zwemmen nadat we onze taken gedaan hadden.
10 dagen daar waren geweldig, en toen ik vertrok zei ik dat ik graag nog meer voor DOC zou doen, en het zou geweldig zijn moest ik dat kunnen doen met Geografie. Chris, de hoofdranger, zei dat ze een heel departement hebben in Christchurch dat daaraan toegewijd is, dus hij kon mij in contact brengen. Maar hierover later meer.

Neo (ranger), ik, Stewart(ranger) and Tifaine (andere vrijwilliger) 

Maud island 

1 van de bedreigde vogels die op het eiland leven, de kakahe 

Voor zij die het nog niet wisten, ik heb hier ook iemand leren kennen. Hij noemt Jimmy, is oorspronkelijk van China maar woont al sinds zijn 5 jaar in Nieuw-Zeeland, een echte kiwi dus ook. Ik had hem leren kennen vlak voor ik Palmerston North verliet op het Noordeiland, begin januari.
We waren in contact gebleven, en Jimmy kwam naar het zuideiland om te studeren. Ik ging ook die richting uit dus we hadden gezegd om nog een week samen te reizen voor we naar daar gingen. Na het eiland had ik echter nog een paar dagen over in het noordelijke deel van het zuideiland.
Ik besliste om opnieuw te gaan Wwoofen, wat ik helemaal in het begin ook had gedaan, werken bij een familie tegen kost en inwoon. Ik werkte bij Toni en Eva, met hun zoon Louis. Ik helpte wat in de tuin, we maakten onze appelcider en ik speelde met Louis. Louis kwam altijd naar mijn kamer, een keer vroeg hij zich af wat mijn hoofdtelefoon was.
Dus ik zette de hoofdtelefoon op zijn hoofd, en liet hem muziek horen, dat vond hij heel plezant, dus liet ik hem er even mee doen. Ik zat naast hem, en hij is er gewoonweg in geslaagd om een wachtwoord op mijn iPod te zetten. Dat is wel ne slimmerik, daarvoor moet je twee keer na elkaar hetzelfde nummer intypen. Toen ik hem vroeg opnieuw een nummer in te typen nadien wist hij natuurlijk niet meer wat hij ervoor gedaan had :-).
Maar alles is opgelost, dat is weer een goede les erbij :-).

Louis met mijn hoofdtelefoon 

Eva en Toni, de wwoof hosts

Na mijn tijd daar sprak ik af met Jimmy. We begonnen in het noorden van het zuideiland en gingen geleidelijk aan richting Christchurch. We gingen ook terug naar Picton om nog goeiedag tegen Bonnie te zeggen. Van daar zijn we naar Nelson geweest waar we bier wilden gaan proeven maar het jammer genoeg gesloten was, en dan op de terugweg naar Blenheim.
Een van Jimmy's vrienden doet aan 'freediving'. Hierbij duikt hij in het water maar zonder zuurstof, hij doet het allemaal zelf, en hij heeft een geweer om onderwater op de vissen te schieten. Indrukwekkend om dat te zien, en hij was net een dag naar rivierkreeften gaan vissen toen we terugkwamen.
We kregen een hele rivierkreeft, en gelukkig is Jimmy een goede kok en weet hij hoe dat te maken, dus die avond stond er rivierkreeft op de menu in Kaikoura!

Rivierkreeft 

Na onze trip kwamen we aan in Christchurch waar ik voor een week in trok bij Jimmy, de volgende week kwamen mijn ouders immers aan. Ik begon al wat naar werk te zoeken, maar ik had nog niet veel gevonden.

De volgende week ging ik mijn ouders ophalen op de luchthaven. Ik keek er enorm naaruit om hen te laten zien hoe geweldig Nieuw-Zeeland is en waarom ik hier al zolang ben :-). Ik vond het echter wel heel jammer dat ons Karen er niet bij zou zijn.
Op de luchthaven werd ik dan verrast doordat ons Karen er opeens wel bij was, wat een enorme verrassing, geweldig! Ik kreeg heel wat lekkernijen en foto's en brieven van thuis, nog is bedankt aan iedereen :-).
De volgende twee weken waren we dus met ons gezin, met zijn 4 in een campervan. We begonnen vanuit Christchurch richting het zuiden, het plan was om langs de westkust terug naar Christchurch te gaan, maar daar heeft de campervan jammer genoeg anders over beslist.
We stranden voor enkele dagen in Queenstown waardoor we niet meer genoeg tijd hadden om langs de westkust naar het noorden te rijden, maar we terug via de oostkust gingen. Dat was een jammer toeval, maar we waren met zijn vieren en dat is het belangrijkste.
Terug aangekomen in Christchurch zijn we nog eens goed gaan shoppen, want volgens ons Karen had ik dringend nieuwe kleren nodig :-). Een zeer leuke twee weken met het hele gezin (zie Facebook voor foto's). Ons Karen vertrok, en dan zat ik nog een week met de twee oudjes opgescheept ;-).
We huurden een andere campervan en gingen richting het noorden van Nieuw-Zeeland. Waar we een 6 personen grote campervan hadden ervoor, hadden we er nu een voor 2/3 personen, laat ons zeggen dat het 'gezellig' was! Vooral ons mama had het amusement in hoe klein die campervan wel niet was!
Richting het noorden zijn we in Kaikoura gestopt, waar we een whale watch hebben gedaan en een sperm whale gezien, fantastisch. Ook veel dolfijnen gezien. Op de terugweg kwamen we door de bergenterug richting Christchurch via een impressionante weg.
De laatste avond met de mama en de papa zijn we naar de rugby gaan kijken, DE sport in Nieuw-Zeeland. Nadien was het dan tijd om ok de mama en papa te gaan afzetten aan de luchthaven. Die dag was er een groot bierfestival, waar ik met enkele vrienden van Jimmy naartoe ben gegaan.

Familie De Schutter 

Sindsdien woon ik in Christchurch, eerst woonden we in Hornby, redelijk ver uit het centrum, in een huis dat niet proper was. Al snel beslisten we dus dat we beter zouden verhuizen want dat was toch niet zo aangenaam om te wonen.
Een klasgenoot van Jimmy zocht nog mensen, dus zo zijn we terechtgekomen in het midden van het centrum, met nog twee andere studenten. Sam, de 'grandpa' zoals we hem noemen, 32 jaar, studeert bio-ingenieur, James, 26, studeert horticulture and wine science (net zoals Jimmy).
Ik was ondertussen druk bezig een job te zoeken, het was niet zo simpel als ik dacht in het begin, ik kreeg vaak te horen dat ik niet voor lang genoeg zou werken.
Jimmy had via via een job in een wijngaard voor een dag voor mij geregeld. Zo ging ik duseen dag druiven ging plukken. Na 10 minuten zat ik al bij de dokter in het naburige dorpje. Ik had in mijn hand geknipt met de tuinschaar, en het zag er diep uit dus moest ik best naar de dokter.
Veel druiven kon ik nadien niet meer plukken, maar ik heb dan wat andere jobkes gekregen. Ik dacht ja lap, dat is beschamend, ik had nog niet mijn eerste emmer vol en ik moest al naar de dokter. Goede eerste indruk op Jimmy's vrienden :-).

Ondertussen was ik dus op zoek naar een andere job, en via een huisgenoot hoorde ik dat een ijscreme fabriek nog iemand zocht. Ik ging er langs en ik mocht de volgende dag beginnen.
Deep South produceert verschillende soorten ijscreme, rum and raisin, boysenberry ripple, double chocolate, ...  . Met een wit pak, een haarnet, baardnet en botten ging ik daar ijscreme vullen.
De werkzaamheden waren standaard, de ijscreme komt uit de tube, de box wordt gevuld, iemand zet er een deksel op, ze worden verpakt per 6, een sticker en ze gaan de vriezer in.
Niet meteen mijn droomjob, maar ik moest geld verdienen, dus het was goed om werk te hebben. Ondertussen had ik echter ook contact opgenomen met DOC in Christchurch (die van het eiland). Ik had de gegevens van de manager gekregen en na wat aandringen mocht ik op gesprek gaan.
Hij zei dat hij mij zeker wel een job zou willen geven maar ze zitten nogal krap met geld omdat ze net een hervorming hebben gehad. Ik moest dus even afwachten en hopen. Ondertussen bleef ik gewoon verderwerken in de ijscreme fabriek.
Toen ik de tweede week aan het werken was in de ijscremefabriek kreeg ik goed nieuws, ik kon bij DOC beginnen werken. Ik bleef echter nog een week bij de ijscreme fabriek zodat ze genoeg tijd hadden om iemand nieuw te vinden.

Ik was ongelofelijk blij dat ik daar mocht beginnen, een job in GIS en Geografie, waarvoor ik gestudeerd heb. Mijn verwachtingen waren hoog, maar oh zo ingelost.
Ik ging met plezier naar het werk, ik werd er stilletjesaan ingebracht. Als mensen iets willen uitvoeren op land dat behoort tot de Department of Conservation moeten ze daarvoor toelating vragen en daarvoor moeten ook kaartjes gemaakt worden van de situatie.
Maar er waren ook andere opdrachten, de minister wou zien welke delen land in een nationaal park nog niet van DOC zijn om die ook toe te voegen etc ..  . Ik had heel leuke collega's ook, allemaal zeer jong. We waren met 6 in Christchurch, maar de mensen van het GIS team zitten over heel Nieuw-Zeeland, in totaal een 20-tal.
We hadden dus veel internetmeetings, skype meetings, etc... . Ze doen ook elk jaar een Southern island teammeeting, dat dit jaar doorging in Wanaka. Het was geweldig om die kans te hebben om met het werk naar Wanaka te gaan. Het was gevuld met een teambuilding, en ook veel vergaderen.
Een zeer mooie gelegenheid voor mij om het team te ontmoeten en te zien wat ze daar allemaal doen. Nog maar eens werd duidelijk hoe geweldig deze job is. Mensen werken op het behoud van de natuur hier, en er zijn zoveel mogelijkheden om op het veld te gaan, lokale rangers gaan informeren, of de verlaten natuur ingaan.
Zo doen ze nu veel gifdrops in de winter, en bij elke drop hebben ze iemand van het GIS team nodig om hen te ondersteunen. Wat inhoudt dat je meegaat in een helikopter en erop toekijkt dat ze ver van hutten en wandeltracks blijven. Als dat allemaal niet geweldig klinkt :-).

Hard werken ;-) 

De laatste paar maanden heb ik dus zowat mijn leven opgebouwd in Christchurch, ik ben ook gaan volleyballen bij het lokale volleybalteam. 3 keer per week hadden we volleybal.
In het weekend deden we een uitstap of ging ik naar Jimmy's hockey kijken. Ik heb ook nog wat vrienden op bezoek gehad, Bonnie is twee keer langsgeweest, Santiago vanop mount Ruapehu, Aga en Noach van Mount Ruapehu, Jan van in Picton.
Het was leuk om hen terug te zien en hen te hosten in Christchurch. Jimmy en ik deden ook wat uitstappen, we zijn gaan schaatsen, wandelen, een weekend naar Dunedin gweest om het nationale rugbyteam te zien spelen, de Allblacks, snowboarden, ...  .

Hornby volleybal club 

Huisgenoten - Jimmy, James en Sam 

Snowboarden met Jimmy 

Het was dus zeker niet gemakkelijk voor mij om Nieuw-Zeeland te verlaten. Ik heb hier mijn hart verloren. Ik heb ongelofelijke kansen gekregen, waar ik nooit van had kunnen dromen voordien. Werken met vulkanen in Palmerston North, werken voor DOC in Christchurch, ..
En al de ongelofelijk vriendelijke mensen die ik heb ontmoet en die mij geholpen hebben. Nog steeds ben ik verbaasd over al de wonderlijke natuur en kalmte die in Nieuw-Zeeland hangt. Het gevoel dat ik had toen ik moest vertrekken was gelijkaardig aan het geen ik had vorig jaar in augustus, een rollercoaster van emoties.

Daarom zijn jullie ook niet verbaasd waarschijnlijk als ik zeg dat ik probeer terug te gaan naar Nieuw-Zeeland. Ik deed die job ongelofelijk graag en zij waren ook content van mij.
Ze gaan binnenkort een nieuwe positie openstellen en de manager zei dat ik daarvoor altijd kan solliciteren vanuit Belgie. Dit ga ik zeker en vast doen en dan hangt het ervanaf wat voor concurrentie ik krijg.
Ik heb een voordeel omdat ik er gewerkt heb, maar ik heb een nadeel omdat ik een werkvisum nodig heb. Afwachten dus daarvoor. Dit wil niet zeggen dat ik permanent naar Nieuw-Zeeland verhuis, maar misschien wel voor een jaar of twee daar eerste werkeervaring ga opdoen.
Als ik die kans krijg om zo een geweldige job te doen en nog langer in Nieuw-Zeeland kan zijn dan moet ik die grijpen.

Maar eerst kom ik naar huis, en daar kijk ik ook enorm naar uit. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan jullie gedacht heb. Ik heb jullie zeker en vast gemist.
Ook al heb ik niet altijd met iedereen contact gehad, ik ben jullie niet vergeten. Hoewel ik zo ver weg zat, ik heb mij nooit ver van huis gevoeld en dat is enkel en alleen maar omdat ik zoveel geweldige vrienden en familie heb die mij zo steunen. Ik ben door deze reis zeker wel wat veranderd, ik heb zoveel dingen geleerd, maar geen nood, ik ben nog steeds de smossende, 'goede' grapjesmaker Ann! ;-)
Bedankt allemaal, en ik hoop jullie allemaal snel te zien!

(Voor de laatste anderhalve week reizen in Australie en Indonesie verwijs ik jullie door naar Facebook)

--- The end (for now)

Het einde van het Noorden

Hallo daar!

Voor mij voelt het alsof ik een serieus groot hoofdstuk afsluit door van het noord naar het zuideiland te reizen - dus daar hoort dan ook nog een apart verhaal bij.

Mijn laatste week in Palmy was nog zeer leuk, en deed me beseffen dat ik daar toch wel wat mijn plaats gevonden had en heel wat nieuwe vrienden gemaakt had. Na nieuwjaar ging ik op donderdag nog een keer volleyballen, nu ik eindelijk terug wat meer getrained had, en gewoon werd aan het zeer hoge net was ik dan ook wel in topform. Vrijdag ben ik naar de cinema, de hobbit 2 gaan kijken, wat blijkbaar een zeer goede voorbereiding was op het zuideiland. Met iemand vanuit Nieuw-Zeeland naast u, wordt het snel duidelijk waar het ongeveer gefilmd is :-). Nadien kreeg ik nog een nachtelijke tour door Palmerston North, want ook al was ik hier wel lang geweest, ik had zoveel gewerkt dat er nog steeds plaatsen waren waar ik nog niet geweest was.

Zaterdag deed ik de gorge walk, een wandeling door een gorge vlakbij Palmerston North. Dit wou ik al even doen, maar was er nooit van gekomen. Ik had via couchsurfing iemand gevonden die het ook wou doen. Dus hadden we zaterdag afgesproken en hebben we samen de wandeling gedaan. Een meisje van Wanganui, dat ook gewoon graag eens wou wandelen, maar niet direct reisgezellen vond. Interessant wel, gewoon samen wandelen, en nadien terug elk onze eigen weg uitgegaan.

De gorge walk - uitzichtpunt - met Sarah Jonston 

De Manawatu Gorge 

Die zondag werkte ik voor de laatste keer in het magazijn. De laatste weken was de shift echter altijd gecancelled geweest wegens te weinig werk. Toen we eraan kwamen waren we maar met 3 en veel werk was er ook niet te zien. Dus na wat onwenning naar werk te proberen zoeken, werden we 's middags dan toch naar huis gestuurd. Minder geld wel, maar dat kwam goed uit voor mij, want Pete (huisgenoot) had mij enkele dagen ervoor gevraagd of ik graag de mensen waarmee ik gewerkt had uitnodigde voor een bbq omdat ik woensdag vertrok. Op deze manier kon ik Pete dus wat helpen met de voorbereidingen. Bubbels konden natuurlijk ook niet ontbreken. Ook al had ik pas vrijdag berichtjes rondgestuurd, toch was er heel wat volk van the grand langsgekomen. Het was een zeer gezellige avond met de mensen die hier voor mij toch heel wat betekend hebben.

Maandag en dinsdag waren mijn laatste dagen in Massey. Dinsdag kwam Anja terug uit Duitsland, kon ik wat bijbabbelen met haar en ervoor zorgen dat als ik daar wegben, zij weten wat ze moeten doen met alles. Ook van Karoly, de prof die mij bij Massey had binnengebracht, nam ik afscheid, net als van andere mensen waarmee ik had samengewerkt. Ze vroegen mij er allemaal of ik zou terugkomen voor een doctoraat. Moest ik willen, en mijn resultaten zijn goed genoeg voor het nieuw-zeelands systeem, ben ik hier dus zeker en vast welkom. Ik heb het niet afgewezen, maar ook niet bevestigd. Deze reis doe ik nu eerst voor mij, nadien ga ik naar huis, en dan zie ik wel weer waar ik terechtkom.

Toen ik maandagavond de laatste keer naar volleybal ging, nam ik ook daar afscheid van enkele mensen. Ze hebben mij nog een t-shirt gegeven als aandenken. Lap, ik besefte dat ik Palmerston North toch zeker en vast ging missen. Mijn laatste avond was nog een goede afsluiter.

Woensdag was het dan zover, ik zou vertrekken vanuit Palmerston North (mijn auto was ondertussen ook gemaakt- met een nieuwe warrant of fitness - dus ik was in orde). Na al het inpakken, opkuisen was ik klaar om nog de laatste inkopen etc. te doen, en dan te vertrekken. Ik moest nog een formulier gaan tekenen dat ik vertrok voor 1 van de jobs. Mijn voorlaatste stop was het werk van mijn huisgenoot - Pete, om van hem afscheid te nemen en de sleutel af te geven. Pete heeft hier toch echt wel goed voor mij gezorgd. Ik ging hem (en iedereen) echt missen. De allerlaatste stop was nog een liquor shop, de avond ervoor was ik teweten gekomen dat ze daar belgische bieren hebben, dus ik dacht, altijd leuk om een belgisch bier te hebben tijdens het reizen. Kwam ik daar toch wel niet Karmeliet tegen zeker :D. Met een karmeliet op zak was ik er dan wel klaar voor, ik vertrok uit Palmerston North, richting de Wanganui river road. In de auto had ik het toch even moeilijk, hierin ben ik geen held, in dat afscheid nemen. Ook al was Palmerston North niet de typische backpacker bestemming, en was het in het begin niet simpel om mensen te leren kennen, toch heb ik hier heel wat fantastische mensen leren kennen die veel voor mij begonnen te betekenen. Deze allemaal achterlaten is dan ook niet zo gemakkelijk.

Maar het gevoel van terug te reizen en onderweg te zijn was geweldig. Op weg naar de wanganui river road besefte ik terug wat voor vrijheid reizen hier in nieuw-zeeland met zich meebrengt, en hoe fantastisch mooi het hier wel niet is. Prachtig ingesneden valleien door de rivier, en steile hellingen, en de camping waar ik die nacht heb geslapen was ook fantastisch. Een ander Duits en Belgisch (Vlaams!) koppel logeerden er ook, en zo was ik toch niet alleen.

Wanganui river road 

Ik kon het niet laten om hier toch een mopje bij uit te halen :-) 

De volgende dag, na de fantastisch verlaten Wanganui river road, ging ik op weg naar een andere 'road'. The forgotten world highway. Op weg naar daar kwam ik echter terug langs National Park, en Mount Ruapehu, waar ik in het skigebied gewerkt had. Het weer was niet al te slecht, en ik was nieuwsgierig hoe het er zou uitzien in in de zomer. Dus change of plans - ik ging eens kijken. Boven aangekomen werkte een van mijn collega's van ervoor nog in hetzelfde cafe. De lift naar het cafe waar ik werkte (het hoogste) was gesloten die dag, want blijkbaar was het aan het sneeuwen boven op de vulkaan. Hier moest ik eens goed mee lachen, tijdens het winterseizoen zo weinig sneeuw, en nu in de zomer sneeuwt het! Nu ik daar dan was ging ik ook voor een kleine wandeling - naar een LOTR film locatie 'Maud's wall", gebruikt in Mordor. Het was maar een goede twintig minuutjes wandelen - maar wat een geweldig uitzicht!

Maud's wall

Een doodgewoon reismoment ;-) 

Nadien was het dan tijd om door te rijden naar de forgotten world highway. Na een laatste blik op mijn mooie vulkanen vertrok ik voor een andere weg in het niets. De forgotten world highway werd vroeger gebruikt als weg, maar is nu dus 'forgotten'. Heel wat kronkelige wegen, met mooie uitzichtspunten, maar het mooiste was voor mij toch de gorge in het midden. Een gravelweg met een zeer diep ingesneden rivier, met heel wat rotsen en dan ernaast regenwoud en de zon, perfect. Bovendien was hier bijna niemand, dus ik had gerust mijn tent in het midden van de weg kunnen opzetten. In het midden is er ook een afslag naar een 85 m hoge waterval. Ik en mijn bewondering voor de natuur -ik kon dit niet voorbij gaan zonder het te bekijken natuurlijk. Dus deed ik de grote omweg en de wandeling - en kwam ik aan bij deze toch wel zeer indrukwekkende waterval. Het was enkel wat moeilijk bereikbaar en fotografeerbaar, maar het was wel dik de moeite.

The Forgotten World Highway 

The Forgotten World Highway - River 

Mount Damper Falls  - 85 m hoog 

Nadien zette ik mijn reis dan verder naar het toch wel wat - hoofddoel. Mount Taranaki! Doordat ik 's middags nog had beslist even naar mount ruapehu te gaan, kwam ik toch wel wat later dan gedacht aan. Maar wauw, het was zonsondergang, achter mount Taranaki, en dit was zooo mooi. Mount Taranaki was die vulkaan waar ik al eerder was geweest met de doctoraatsstudent (Rafael). Ik had toen gedacht: hier zou ik echt graag op de top staan. Dus nu hoopte ik op goed weer, zodat ik de top kon beklimmen. Rafael had mij toen ook verteld dat er een lodge was op de berg waar je kon slapen aan backpackerprijzen. Het was al 9 uur, dus belde ik ze in de hoop dat ze een plaats hadden voor mij. Maar wat bleek - het was 40 dollar voor 1 nacht, dat is nu toch wel heel wat geld voor mij. Nuja om negen uur 's avonds nog naar een volgend dorp rijden om daar een slaapplaats te zoeken en dan te eten was ook wat laat. Dus zat ik even te brainstormen in mijn auto. Ik was al bij het bezoekerscentrum van de vulkaan - de plaats waar je zou beginnen als je de wandeling naar de top wilt doen. Toen ik dus eens rondkijk zag ik andere mensen die daar bleven. Op de parking waar ik stond was nog 1 oude man in zijn auto. Ik dacht toen - misschien is dit wel de ideale moment om voor de eerste keer vrij kamperen te proberen. Maar ik wou graag toch iets van zekerheid dat het daar toegelaten was. Dus klopte ik op het raam van de oude man zijn auto, hij keek eerst van: "Wie komt er mij hier storen?" . Maar toen ik dan heel vriendelijk begon te vragen of hij wist of we er mochten verblijven was hij wel heel sympathiek. Zijn antwoord samengevat was "I don't see no no camping sign". Dus ik besliste dan om daar te slapen in mijn auto, in de veronderstelling dat ik toch ook vroeg zou weg zijn de volgende dag als ik naar de top zou wandelen. Die nacht bleek dat ik me toch niet helemaal gerust voelde, een goede nachtrust heb ik niet gehad. Sommige mensen beginnen ook al 's nachts aan de wandeling naar de top, dus die vele auto's deden mij hopen dat het niemand was die mij zou komen zeggen dat ik moest vertrekken.

Het eerste zicht op Mount Taranaki vanaf de forgotten world highway 

Mount Taranaki bij zonsondergang 

Maar alles ok, de volgende morgen stond ik er nog steeds. Ik had mijn wekker vroeg gezet, want als het goed weer zou zijn, zou ik de top op gaan. Ik had het weerbericht al vaak gecheckt, maar het is hier zo onvoorspelbaar dat je toch gewoon moet afwachten. Maar toen ik 's morgens wakker werd en de vulkaan perfect zag met blauwe hemel dacht ik - dit is mijn kans, ik moet nu gaan, want beter gaat het niet worden.
Ik was wel echter wat onzeker of ik het alleen zou willen doen - aangezien mount taranaki toch als een gevaarlijke vulkaan om te beklimmen bekend staat - omwille van het zeer veranderlijke weer. Maar 's morgens kwamen enkele Israelische jongens vragen of ik iets wist over de staat van de summit walk, want blijkbaar had het de dag ervoor gesneeuwd. Ik zei neen, maar dat ik het toch zou proberen en als het te ijzig ofzo werd zou ik gewoon terugdraaien. Zij vroegen mij of ik iemand had om mee te gaan, en toen het antwoord neen was, zeiden ze kom met ons mee dan. Zo gezegd zo gedaan dus, mij snel klaargemaakt en ik vertrok met de drie jongens naar de top van de vulkaan. Na een goed anderhalf uur wandelen op het eerste stuk - een breed pad, gevolgd door 'the puffer' is er een hut, en daar hebben we even gewacht. De drie jongens waren niet zeker meer of ze naar de top gingen, ondertussen waren de wolken opgekomen en zaten we wat in de mist. Een van hen had het al wat moeilijk, en ze waren echt niet zeker over de sneeuw en de mist. Maar ze twijfelden, dus heb ik daar wel wat met hun gewacht, zodat ik toch iemand had om mee naarboven te gaan. Maar na lang twijfelen hadden ze nog steeds geen beslissing, dus besliste ik om andere mensen te zoeken om mee verder te wandelen. Ik was nu al zover gekomen, ik had hier ook wat voor getraind, en ik wou het tenminste toch proberen. Stel u voor dat het weer zou opklaren en ik ben terug beneden - ik zou het mezelf nooit vergeven :-). Toen ook wat kiwis tegen ons begonnen babbelen over de condities op de vulkaan, en ze zeiden, kijk gewoon tot hoever je geraakt en keer dan terug, was ik zeker dat ik wou gaan. Er kwam een frans koppel aan, en ook zij vroegen wat info, en dan ben ik verder met hun naar de top gewandeld. Het was de hele tijd omhoog, en toch niet altijd even simpel. Eens we in de sneeuw waren, was het soms ook een beetje glijden, sneeuw op losse ondergrond. Maar het was niet bevroren, het was niet zo koud, dus dat was goed te doen. Maar op een bepaald moment was het moeilijk om het volgende paaltje van de weg te zien, en toen er nog altijd wat sneeuw was begon ik me toch af te vragen of we wel verder zouden moeten gaan. Ik dacht ook - als je niets ziet op de top krijg je ook geen beloning voor je inspanningen. Ik vertelde het tegen het Franse koppel Marie en Simon, en zij wouden wel verder gaan, maar we waren samen vertrokken dus als ik wou teruggaan zouden ze wel meegaan. Maar ik dacht het toch nog te proberen, en toen er dan mensen begonnen terug te komen van de andere richting die zeiden dat er heel wat mensen onderweg waren en dat het soms wel opent aan de top, had ik mijn nieuwe motivatie gevonden. Even later hadden we ook soms opklaringen, dus konden we eigenlijk zien dat we op een steile vulkaan aan het wandelen waren, en dat gaf me soms vleugels :-). Tegen dat we dan ook de top zagen was het zonnig, en waren we boven de wolken, ongelofelijk. Het laatste stuk van de beklimming was over rotsen naarboven, echt wat klimmen, eens wat anders dan gewoon de ene voet achter de andere. Het Franse koppel was ook geweldig, als ik wat achter was vroegen ze of alles ok was, en ze deden ook veel moeite om Engels te praten, hoewel naar frans luisteren ook een goede oefening was voor mij. Rond twee uur bereikten we dan de top - de krater en de summit! Waaauw zoveel sneeuw, en een 360 graden zicht. Hoewel de wolken er wel waren en we dus niet het perfecte zicht hadden, openden af en toe verschillende stukken op, zodat we toch nog heel wat gezien hebben. En het gevoel om op de top van de 2518 m hoge mount taranaki te staan, was geweldig.

Het perfecte zicht 's morgens 

Start van de summit climb 

Uitzicht vanop enkele 100en meters
boven parking 

"The Puffer" 

De hut - met twee van de drie israelische jongens waarmee ik de wandeling begonnen was 

Naarboven wandelen in sneeuw en scoria 

En mist :-) 

Het begint op te klaren! :-) 

Naarboven klimmen op rotsen en sneeuw 

De krater van Mount Taranaki! 

Woehoew! 

De andere vulkaan - Phantom's peak 

De top - 2518 m 

Het Franse koppel waarmee ik de tocht naar de top gedaan heb - met op de achtergrond de wolken die de vulkaan bedekken 

Op de top van de berg hebben we dan onze lunch gehad. Lang zijn we daar niet gebleven want de wolken begonnen wat te stijgen, en dachten dat we best de afdaling zouden beginnen voor we helemaal in de wolken bedekt waren. Tijdens de afdaling hadden we heel wat beter zicht op de plaats waar ik ervoor bijna niets zag. Nu was het wandelpad heel duidelijk zichtbaar, en heel wat sneeuw was gesmolten op die ene namiddag. In het terugwandelen besefte ik toch duidelijk hoe uitputtend deze hele dag was geweest. Ik was zeer blij om na een goede 10 uur wandelen terug veilig en wel bij mijn auto te zijn. Mijn pijp was dan ook volledig uit, ik reed nog naar new plymouth, een stad waar ik wist dat er een camping met een douche ging zijn, eten halen van burger fuel, douchen en dan mijn bed/auto in. Ondertussen voelde ik mij ook nogal gloeien, hoewel ik me wel enkele keren had ingesmeerd was ik duidelijk plekken vergeten (onder de neus, oren) , en in Nieuw-Zeeland met die hoge UV Straling en de weerkaatsing van de sneeuw, was het duidelijk dat ik serieus verbrand was. Maakte ook ineens duidelijk waarom iedereen zo raar naar mij keek in burger fuel :D.

De volgende dag in New Plymouth kon ik dan ook geen zon meer verdragen, mijn goedkope chinese zonnebril was voor mijn ogen blijkbaar ook niet zo'n goed idee geweest. En mijn spieren waren toch ook wel behoorlijk (lees: zeer) stijf! Mijn oorspronkelijk plan was om enkele dagen bij mount taranaki te blijven en nog een andere twee daagse trekking te doen, maar dat was ook vooral als het weer niet goed genoeg zou zijn om naar de top te wandelen. En ik denk niet dat het een goed idee geweest was om terug te wandelen. Dus besliste ik om op mijn weg naar wellington in het midden ergens te stoppen, en dat is nu toevallig toch wel niet Palmerston North! Ik heb er even over gedacht omdat ik al van iedereen afscheid had genomen en ik dat niet graag nog eens zou doen, maar ik dacht waarom niet, ik ken er al mensen, en het zal leuk zijn ze nog eens te zien. Pete had jammer genoeg geen plaats voor mij die avond, maar ik ging bij Toni blijven slapen. We zouden die avond dan ook een goed feestje bouwen in Palmerston North. Klonk allemaal goed voor mij :-). Dus na een kleine sightseeing in New Plymouth (voornamelijk binnen)- kwam ik terug aan in Palmerston North. Ik ging nog eens langs bij Pete, en Carleene was op bezoek. Dat voelde zo normaal om gewoon terug binnen te wandelen. Ze waren supergeinteresseerd in wat ik allemaal gedaan had, en dan opnieuw afscheid genomen. Ik ging dan nog eens naar mijn favoriete take-away, en dan naar Toni.

Met Toni en Mikayla - de start van wat een goede avond werd! 

Nadat de meisjes mij hadden opgelapt - met mijn tomatengezicht, dronken we wat en gingen we de stad in. Daar zag ik ook enkele andere mensen terug, en het was een zeer goede avond! Zo goed, dat ik zelfs besliste nog een avond langer te blijven, rond 16u had het niet veel zin meer voor mij om nog te vertrekken.

Maar dan maandag was het wel echt tijd om te vertrekken, alles was nu gelukkig nog in de auto etc, dus het was heel wat gemakkelijker. Ik had het dit keer ook wat minder moeilijk met vertrekken, ik wist dat nieuwe avonturen mij te wachten stonden. Mijn eerste stop op weg naar Wellington was castlepoint. Ik heb er een lange wandeling langs het strand gedaan, en naar het seinhuis. Hoewel mijn benen nog steeds stijf waren, viel het wel mee op het zand met blote voeten.

Castlepoint 

Nadien reed ik nog verder door richting Wellington - naar Cape Palliser - het meest Zuidelijke puntje van het noordeiland. Onderweg stopte ik in het Nieuw-Zeelandse Stonehenge, geen replica, maar een centrum waar ze astronomie aanleren, interessant nog wel. En dan reed ik door naar Cape Palliser. Ruw landschap, met een behoorlijk wilde oceaan - zeer indrukwekkend. Ik wou ergens kamperen op de terugweg richting Wellington. Onderweg kwam ik echter een plaats tegen waar al wat mensen aan het kamperen waren, ik las het bord en het zei "Camping permitted". Dus gratis kamperen, zelfs met een toilet en watervoorziening, vlak naast het strand. Plans dus wederom veranderd en daar dan maar gebleven. Goed gekookt, en dan een ongelofelijk mooie zonsondergang gezien.

Zonsondergang bij gratis camping op Ngiwa 

De volgende ochtend wou ik vertrekken richting Wellington - maar ik had platte band. Gelukkig heb ik een reserveband in mijn auto - en nog meer gelukkig - waren er andere mensen die mij konden helpen. Ik ging naar de oude man in de caravan (slim spelen, als meisje alleen), en al snel waren er twee mannen mijn band aan het vervangen. Dat was snel geklaard :-). Zo kon ik alsnog naar de zeehonden kolonie gaan kijken, die ik de dag ervoor blijkbaar gemist had.

Zeehonden kolonie op een rots bij Cape Palliser 

 Nu moest ik wel nog die andere band laten repareren, moest ik zoiets nog is voorhebben. Op weg naar Wellington stopte ik dus in een voorstad bij een garage. Een oude man (opnieuw :-)) genaamd Willy kwam mij helpen. Hij nam er zijn tijd voor, maar hij had ook veel interesse in mijn levensverhaal. Waarom ik hier was, wat ik al gedaan had, etc.. . Hij was aan het vertellen over winterspelen in 1976, toen hij plots stopte en zei " But you weren't born than probably? :D". Hij wou me vergezellen op mijn trip, moest hij jonger geweest zijn. Op het einde toch 5 dollar korting gekregen "voor de ferry" zei hij.

Goed eindelijk kon ik dan wel naar Wellington doorrijden, waar ik als eerste naar mount victoria reed, het uitzichtspunt over de stad. Dat wou ik zeker en vast gezien hebben, en het was perfect weer.

Uitzicht vanop Mount Victoria 

Die avond ging ik naar de hostel waar twee duitse meisjes zaten die ik helemaal in het begin van mijn trip had leren kennen. Het was nogal een grote hostel en toen ik eraan kwam had ik schrik dat het wat hetzelfde ging zijn als die allereerste in Auckland waar alles zo onpersoonlijk was. Maar hier hadden ze dat goed gedaan, per verdieping heb je je eigen keuken, zodus is het nog altijd persoonlijk. Ik sliep met twee andere duitse meisjes in de kamer, waarmee ik direct aan de praat raakte. Er waren ook heel wat Fransen op onze gang, die nog maar net waren aangekomen voor hun working holiday. Allemaal zeer sympathiek, dus zijn we nog lang in de keuken blijven hangen.

De volgende dag had ik een afspraak bij GNS Science, het wetenschappelijk onderzoeksbureau hier. Natalia Deligne, had ik in Belgie al ontmoet door mijn promotor, dus zij wou mij hier wel een rondleiding geven. Het was super interessant om te horen hoe het hier allemaal werkt - en het was dan nog in een oude filmstudio, dus dat was ook cool om te zien. Het was niet zo ideaal om met een auto op schok te zijn in de stad - dus besliste ik om nog iets buiten de stad te gaan bezichtigen zodat ik toch niet zo lang aan parkeren moest betalen. Ik ging naar Weta caves - de plaats waar ze attributen en costuums etc. voor de lord of the rings maakten. Een levensechte gollum - de zwaarden die ze gebruikten, en een behind the scenes movie. In de namiddag ging ik nog naar de bekendste attractie in Wellington  - Te Papa, het nationaal museum. Ik ben niet zo'n museum - minded persoon, maar dit was wel super gedaan. Heel interactief, bijna zoals technopolis. Ze hadden ook een aardbeving simulator, zo voelt het dus blijkbaar in een aardbeving. Wie weet voel ik dat nog wel echt hier :-).

Die avond had ik afgesproken met Alica, een van de Duitse meisjes die ik helemaal in het begin ontmoet had. Leuk om bij te babbelen, en interessant om te zien hoe iedereen zijn working holiday zo verschillend uitdraait. Nadien ging ik met de twee duitse meisjes van mijn kamer (sorry voor de verwarring, maar het zit hier nu eenmaal vol met Duitsers!) naar een gratis zomerconcert in Wellington. In de botanic gardens. Een jazzgroep trad op, superleuk. Veel volk, en al snel stonden we mee te shaken op de eerste rijen. Nadien nog ene gaan drinken in Wellington, en dan toch niet al te laat mijn bed in, want vanmorgen moest ik om 7u al bij de ferry zijn.

Met de twee duitse meisjes op het jazzconcert 

Bij de terugkomst in de hostel voelde ik mij ervaren. De Fransen die nieuw zijn aangekomen hadden wat problemen met al hun paperassen. En ik als ervaren working - holiday heb ze dan toch wat goede raad kunnen geven.

Vanmorgen om 7u dan moest ik bij de ferry zijn. Om acht uur vertrokken we van het noordeiland. En onderweg heb ik als eerste lied naar, jawel hoor My heart will go on, geluisterd! Ik heb me even afgezonderd, want het was toch een klein beetje emotioneel voor mij, ook al is het nog hetzelfde land, ik laat alles en iedereen achter van de voorbije 5 maanden, en man wat heb ik me hier hard geamuseerd.

Op de ferry - afscheid nemen van het noordeiland 

Maar nieuwe avonturen wachten op mij in het Zuideiland! En het binnenvaren met de ferry was alvast zeer indrukwekkend. Ik heb ondertussen ook gehoord dat ik in februari 9 dagen vrijwilligerswerk kan doen bij DOC (Department Of Conservation). Ik ben van plan hier toch wel wat te wandelen en trekkingen te doen, vanavond ontmoet ik een Canadees meisje waarmee ik misschien wat ga samen reizen. En dan - niet te vergeten - in maart komen mijn ouders mij hier bezoeken, ik kan niet wachten om ze te laten zien hoe ik hier reis!

Het binnenvaren van het Zuideiland